Ben böyle değildim, yine noldum ben böyle?
Şu an hissettiğim gibi hissetmekten nefret ediyorum. Anlatamayacağım şeyler hissetmek çok yoruyor beni. Tarifi yok diyemem, var, ama bende değil. Kapılar kilitli, benim anahtarım yok.
Hiçbir şeyden tat alamamanın anlatılacak bir yanı yok, bildiğimiz sıradan bir durum bu. Söylenir geçer, herkes anlar. Ama 'artık' bu duruma girmeyeceğimi düşünüp dururken kendimi böyle tatsız anların içinde buluvermek kolay anlatılacak şeyler hissettirmiyor. Nelerle kandırmışım kendimi? Niye böyle oldum? Niye başka türlü olacağımı düşündüm de düşündüğüm gibi olamadım? Olamadı? Olamadılar? (Olacağımı. Olacağını.)
Hiçbir şey anlatmayacağım.
Dünyadan, hayattan, insanlardan alacağım var.
Alıyorum.
Bensiz kalsınlar.
Buraları bana göre mi olacaktı? Ne yani? Ne sandıydım ki?
Not: Düşünüp taşınmak? Düşününce nereye taşınır insan?
Düşünmekle taşınmak neden bir aradalar?
Gece gece.
Püf.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder