NE KALIR diye sorup durmaların öncesinde delişmen, çocukça sohbetler vardı. Çınarların gölgesinde, kekre çayların ıslattığı gülüşler, boşvermişlikler ve şehirler doldurdu içimizi. İnsanlar yürüdü, biz insanları düşündük, biz yürüdük. Sonra unuttuk hepsini. Geriye bir şey kalmadı. mı?

Ceviz Düşü

Geriye ne kalır diye sorma (kalmaz çünkü)
Ya da “güzelsen” güzelliğin kalır
“korkuyorsan” korkuların kalır
Pembe üzümler yersen “sarhoş” olursun
Hüznün kuzey kıyılarını döver
Bir polis seni- sincap ağzı çalışır- ceviz düşer
Geriye ne kalır diye sorma
“sarışın” kadınlar güler
Kahraman kadınlar kalır
Kemale sorarsan “yazı” kalır
Söz nereye uçar Kaan
Gündüz geceye mi susar
Aydınlık mı kalır elimin sıcaklığı mı?
Al senin olsun gülüşüm
Bana güneşin kekremsi tadı kalsın
Geriye bu şiir mi kalsın
Bütün ağaçlar kurur
Gözyaşları ayaklanır
Mezar taşına “şiir” düşer
Sizi sevdim yazar “ hayat”
Ceviz ağacına sarılır
Cenevizlileri düşünür
Gemiler aşka gider
Kaptan anılarına kırar dümeni
El sallar çocukluğu
İçindeki çocuklar sevilir hep
Kitaplar kırılır- adamlar kitaplaşır
Yaklaşmayın- yakmayın
Ya da ısınalım sohbetle
Geriye ne kalır deme
“aşklar da” tükenir “ gül de”
Gülüşüne sahip çık dostum
Çölde devendir o
Gölde balıkların
Kimse kalmaz geriye
Ne “Aslı” ne “ Kerem”
Hiç olur “her şey”
“şiir” kalır – sen de kal
Beni bu sayfadan al
Kemale götür
Asma dalına assın beni
Pembe üzümlere doyalım mı?
( bir deli havaya ateş etti- bu şiir bitti)

20 Mayıs 2011 Mehmet GİRGİN

Yalnız kaldım, yürüdüm. Sonlar ve başlangıçlar boyunca yürüdüm. 
Yolların nereye gittiği hep belli. Olmayan yolları severim o yüzden. Yol yoksa giden de yoktur gelen de. Ne gerek var ki onlara? 
Yolun olmadığı yerde yalnız kalınır, orada yalnız yürünür. 
Yürüdüm işte öyle.
Gitmeden, gelmeden. 

Saçmalıklarım bitince de evime döndüm.